آدم هایی که هم زیارت حرمین شریفین
قسمتشان شده هم زیارت عتبات عالیات، اکثرا از سوی اطرافیان با یک سوال مواجه می
شوند که " کربلا نجف را بیشتر دوست داری یا مکه و مدینه را؟ دوس داری دوباره
کجا بری؟ "

خود من شخصا هیچ وقت نمیتونستم به جواب
دقیقی برای این سوال برسم و اکثرا جوابم این بود که هر کدام حال و هوای خودش را
دارد .
ولی در طول این سفر نظرم فرق کرد.

تحمل فضای غریبانه مدینه و نگاه کردن به
کعبه، بدون درک حضور صاحبش (عج) برایم سخت است.
حضور در مسجدی که هزاران سال است خوارج و کفار آن را اداره می کنند و خود را خادم
حرمین شریفین می دانند، اذیتم می کند.

وقتی به یاد می آورم حسین علیه السلام
برای احیای این دین، که امروز اینان دائیه دار آن شده اند، خود، مال و خانواده اش
را فدا کرد و امروز نمی توانم در کنار جد بزرگوارش و مادر شهیده اش، زیارت عاشورا
بخوانم، وقتی می بینم نوادگان ان حرام زادگان اکنون پرده داری کعبه را می کنند و
هر عقیده و نظری جز آنچه خودشان می گویند را، کفر و شرک می دانند و پیروان و
عاشقان پرده دار اصلی کعبه را رافضی می دانند، قلبم درد می گیرد.

قلبم درد می گیرد وقتی آوای خوش قران را
با اهنگی دلنشین، از زبان امام جماعت های وهابی مکه و مدینه می شنوم، کسانیکه قران
ناطق را در محراب و سر نماز شهید کردند.

دلم میگیرد، میگیرد و دلتنگی می کند
برای کربلا

برای آن صحن و سرا
وقتی در مدینه کنار بقیع و حرم ختم الانبیا می ایستادم، دلم برای بین الحرمین حسین
علیه السلام و عباس علیه السلام پرپر میزد .
وقتی کبوترهای بقیع را میدیدم یاد کبوترهایی می افتم که بعد از نماز صبح کنار حرم
حضرت عباس علیه السلام جمع می شدند.

دلم تنگ است.

می آید روزی که پرده دار کعبه بیاید و
تمام این دلتنگی ها و غصه ها تمام شود
می آید منتقم خون حسین علیه السلام

می آید حجه ابن الحسن عج الله تعالی
فرجه الشریف

السلام علیک یا رسول الله صل الله
علیه و آله
اینجا مدینه است.
مدینه الرسول . شهری که جای جایش یادآور غم و سختی های خانواده ایست که بعد از
هزار و چهارصد سال هنوز ظلم و ستم رفته به این خانواده باقیست و عثمانیان هنوز
کینه ی علی و آلش را بر سینه دارند.

اینجا مدینه است .

دلم گرفته ، اینبار بیشتر از هر
دفعه ی دیگر

محدودیت ها برای خانم ها بیشتر از
قبل شده . درهای بقیع فقط ساعت چهار تا شش باز میشود و دیگر حتی نمی توانی قبور
ائمه را از پشت پنجره ببینی .

ولی لذت بخش است این محدودیت ها
گاهی .

" الانسان حریص بما منع "
را اینجا درک میکنی.
وقتی فقط یک ربع در روضه منوره فرصت داری و نه بیشتر، انگار قدرش را بیشتر میدانی.
وقتی پشت بقیع هاج و واج به اطرافت و به دیوار هایی که نمیگذارند تو جلوتر بروی،
نگاه میکنی، انگار دلت بیشتر میشکند و مخلصانه تر زیارتشان میکنی.

وقتی نمیتوانی به راحتی نام مادرت
را بیاوری و سلام بر ایشان بفرستی و قاتلانشان را لعن کنی، انگار درون دلت بیشتر و
سبکبال تر صحبت میکنی .

 من به نیت تو اینجا سلام داده ام ولی تو هم هم
اهنگ من بخوان :

السلام علیک یا خاتم الانبیا صل
الله علیه و آله
السلام علیک یا فاطمه الزهرا سلام الله علیها

السلام علیک یا ام الحسین الشهید
علیه السلام

السلام علیک یا مولای یا ابا محمد
الحسن ابن علی

السلام علیک یا زین العابدین

السلام علیک ایها الباقر بعلم الله

السلام علیک ایها الامام الصادق

السلام علیکم جمیعا و رحمته الله و
برکاته

بار دیگر این توفیق به من دست داد که
زائر حرم دوست باشم .

به یاد دو سال پیش و به یاد تمام دوستان
عمره ی دانشجویی