آدم هایی که هم زیارت حرمین شریفین
قسمتشان شده هم زیارت عتبات عالیات، اکثرا از سوی اطرافیان با یک سوال مواجه می
شوند که " کربلا نجف را بیشتر دوست داری یا مکه و مدینه را؟ دوس داری دوباره
کجا بری؟ "

خود من شخصا هیچ وقت نمیتونستم به جواب
دقیقی برای این سوال برسم و اکثرا جوابم این بود که هر کدام حال و هوای خودش را
دارد .
ولی در طول این سفر نظرم فرق کرد.

تحمل فضای غریبانه مدینه و نگاه کردن به
کعبه، بدون درک حضور صاحبش (عج) برایم سخت است.
حضور در مسجدی که هزاران سال است خوارج و کفار آن را اداره می کنند و خود را خادم
حرمین شریفین می دانند، اذیتم می کند.

وقتی به یاد می آورم حسین علیه السلام
برای احیای این دین، که امروز اینان دائیه دار آن شده اند، خود، مال و خانواده اش
را فدا کرد و امروز نمی توانم در کنار جد بزرگوارش و مادر شهیده اش، زیارت عاشورا
بخوانم، وقتی می بینم نوادگان ان حرام زادگان اکنون پرده داری کعبه را می کنند و
هر عقیده و نظری جز آنچه خودشان می گویند را، کفر و شرک می دانند و پیروان و
عاشقان پرده دار اصلی کعبه را رافضی می دانند، قلبم درد می گیرد.

قلبم درد می گیرد وقتی آوای خوش قران را
با اهنگی دلنشین، از زبان امام جماعت های وهابی مکه و مدینه می شنوم، کسانیکه قران
ناطق را در محراب و سر نماز شهید کردند.

دلم میگیرد، میگیرد و دلتنگی می کند
برای کربلا

برای آن صحن و سرا
وقتی در مدینه کنار بقیع و حرم ختم الانبیا می ایستادم، دلم برای بین الحرمین حسین
علیه السلام و عباس علیه السلام پرپر میزد .
وقتی کبوترهای بقیع را میدیدم یاد کبوترهایی می افتم که بعد از نماز صبح کنار حرم
حضرت عباس علیه السلام جمع می شدند.

دلم تنگ است.

می آید روزی که پرده دار کعبه بیاید و
تمام این دلتنگی ها و غصه ها تمام شود
می آید منتقم خون حسین علیه السلام

می آید حجه ابن الحسن عج الله تعالی
فرجه الشریف